ตอนที่ 71, 8 February 2010 - 09:44 PM
" ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอมันไม่เคยสูญหายไปไหน มันยังคงอยู่เหมือนเดิม ฉันต่างหากที่หลงลืมมันไปในบางเวลา "
ยิ่งใกล้วันมาฆบูชา ภาพความทรงจำเก่าๆ เกี่ยวกับคุณผึ้งมันก็วกเข้ามาเตือนใจป้าทุกครั้ง สมัยที่คุณผึ้งยังอยู่ ช่วงเวลานี้ท่านทั้งสองจะมาพบกันที่นี่เพื่อมาทำบุญร่วมกันทุกปี
ท่านทั้งสองจะมาประกอบพิธีกรรมทางพุทธศาสนาร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นการนั่งสมาธิที่วิหารพระพุทธไสยาส สวดมนต์ไหว้พระ รวมไปถึงการเวียนเทียนในช่วงเย็นที่วัดแห่งนี้ ท่านทั่งสองทำกิจกรรมร่วมกันทุกปีไม่เคยว่างเว้น กระทั่งในปีสุดท้ายของคุณผึ้ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป และมันก็ส่งผลถึงท่านป้าสะเทือนใจกับสถานนี้ มากถึงขนาดท่านไม่มาเหยียบที่แห่งนี่เป็นเวลานานหลายปี เรื่องมีอยู่ว่า???..
วันมาฆบูชาปีนั้นก็เหมือนกับทุก ปี ที่ท่านทั้งสองสัญญากันว่าจะมาทำบุญร่วมกัน โดยที่ป้าท่านก็มารอคุณผึ้งอยู่ที่เดิม ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมเหมือนกับทุก ปีที่ผ่านมา ขาดแต่เพียงว่าปีนี้ไม่มีคุณผึ้ง คอยอยู่ดูแลท่านป้า
คุณผึ้งให้เหตุผลว่า เขาไม่สบายต้องนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลที่ต่างจังหวัด ฉะนั้นคงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านได้ ปีนั้นเป็นปีแรกที่ท่านป้าต้องมาทำกิจกรรมที่วัดตามลำพังโดยไร้เงาคุณผึ้ง
ป้ามารู้ทีหลังว่าคุณผึ้งโกหก เพราะคนรับใช้ป้ามาบอกว่าท่านป้าว่า คุณผึ้งไม่ได้เข้าโรงพยาบาล เขาแข็งแรงและสบายดี เหตุการณ์นี้ทำให้ป้าผิดหวัง และไม่พอใจเป็นอย่างมาก โดยที่ ป้าคิดว่าคุณผึ้งไม่รักษาสัจจะที่สัญญาว่าจะไม่โกหกกัน
และ ป้าก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มาเหยียบสถานที่แห่งนี้กับคุณผึ้งอีกเลยอีก เลย และป้าท่านก็ทำได้จริงๆ เพราะหลังจากนั้นไม่กี่เดือนถัดคุณผึ้งก็จากไป ทั้งคู่ไม่มีโอกาสนั้นอีกจริงๆ
เรื่องนี้มันทำให้ป้าโศรกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากที่ๆ คุณผึ้งได้จากไป ป้าเลือกที่จะจำแต่ภาพความทรงจำที่ดีของคุณผึ้ง ป้าไม่คิดที่จะหันหลังกลับมาที่วัดแห่งนี่อีกต่อไป
แต่ไม่กี่ปีมานี่ เราก็จะเห็นว่าป้าได้กลับมาทำกิจกรรมในวันฆาบูชาที่วัดโพธิ์พร้อมกับใบ หน้าที่เปลี่ยมไปด้วยความสุข
ไม่นานนี้ คนใกล้ชิดคุณผึ้งได้นำเอาไดอะรี่ที่เขียนบันทึกเรื่องราวต่างๆ ท่านป้าได้อ่าน ความทรงจำเมื่อหลายสิบปีก่อนหวนกลับมาอีกครั้ง ท่านมันจนมาสดุดกับย่อหน้าที่ว่า
วันขึ้น 15 ค่ำเดือน 3 ปี 2528
วันนี้ นอกจากจะเป็นวันมาฆบูชา มันยังเป็นวันที่ผมจะได้มีโอกาสรับใช้ใกล้ชิดท่าน แต่วันนี้ภยันตรายมีรอบตัวท่าน ผมไม่สามารถแม้เพียงที่จะปกป้องดูแลท่านได้ให้เหมือนทุกๆ ปี ถ้าผมทำเช่นนั้น ท่านเองจะเป็นฝ่ายที่เดือดร้อน สูญสิ้นเสียทุกๆ อย่าง ซึ่งผมไม่สามารถทนเห็นมันได้จริงๆ
จริงๆ วันนั้นผมเองก็ไปที่วิหารพระพุทธไสยาส ท่านไม่ได้ไปเพียงลำพัง ผมก็ไปและได้เห็นท่านในทุกอย่างในวันนั้น เพียงแต่ผมไม่สามารถเข้าใกล้ท่านได้จริงๆ ผมเห็นท่านมีความสุขแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
แต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ปีหน้าหลังจากที่ผมเรียนจบผมจะกลับอยู่เป็นเพื่อนท่านในวันดังกล่าว และจะไม่หนีท่านไปไหนอีก ผมสัญญาว่า เราจะมานั่งสมาธิ และบำเพ็ญบุญกุศลร่วมกัน ผมสัญญา
ป้าท่านอ่านบันทึกดังกล่าวไม่ทันจบ ป้าก็รู้ทันทีในความทรงจำว่า
เธอทำทุกอย่างได้เพื่อฉัน ยอมเสี่ยงชีวิตมานับครั้งไม่ถ้วน เมื่อไรที่ฉันคิดถึงเธอก็จะมาปรากฎกายอยู่ตรงหน้า สิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจมากที่สุด ก็คือ เธองสัญญาว่าหลังเรียนจบปีหน้า เธอสัญญาว่าจะมานั่งปฏิบัติธรรมด้วยกัน แคนี้เธอก็ทำให้ฉันไม่ได้ แค่เพียงเท่านี่นี่จริงๆ
" ที่เธอผิดสัญญา "
ของที่มันหายไปบางทีมันก็ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่ฉันยังหามันไม่เจอ ฉะนั้นทุกๆ ปีในวันมาฆบูชา ฉันจะมาที่นี่ ที่วัดแห่งนี้ ฉันจะมาหาความทรงจำของฉันที่มันหายไป ....................
" ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอมันไม่เคยสูญหายไปไหน มันยังคงอยู่เหมือนเดิม ฉันต่างหากที่หลงลืมมันไปในบางเวลา "
ยิ่งใกล้วันมาฆบูชา ภาพความทรงจำเก่าๆ เกี่ยวกับคุณผึ้งมันก็วกเข้ามาเตือนใจป้าทุกครั้ง สมัยที่คุณผึ้งยังอยู่ ช่วงเวลานี้ท่านทั้งสองจะมาพบกันที่นี่เพื่อมาทำบุญร่วมกันทุกปี
ท่านทั้งสองจะมาประกอบพิธีกรรมทางพุทธศาสนาร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นการนั่งสมาธิที่วิหารพระพุทธไสยาส สวดมนต์ไหว้พระ รวมไปถึงการเวียนเทียนในช่วงเย็นที่วัดแห่งนี้ ท่านทั่งสองทำกิจกรรมร่วมกันทุกปีไม่เคยว่างเว้น กระทั่งในปีสุดท้ายของคุณผึ้ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป และมันก็ส่งผลถึงท่านป้าสะเทือนใจกับสถานนี้ มากถึงขนาดท่านไม่มาเหยียบที่แห่งนี่เป็นเวลานานหลายปี เรื่องมีอยู่ว่า???..
วันมาฆบูชาปีนั้นก็เหมือนกับทุก ปี ที่ท่านทั้งสองสัญญากันว่าจะมาทำบุญร่วมกัน โดยที่ป้าท่านก็มารอคุณผึ้งอยู่ที่เดิม ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมเหมือนกับทุก ปีที่ผ่านมา ขาดแต่เพียงว่าปีนี้ไม่มีคุณผึ้ง คอยอยู่ดูแลท่านป้า
คุณผึ้งให้เหตุผลว่า เขาไม่สบายต้องนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลที่ต่างจังหวัด ฉะนั้นคงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านได้ ปีนั้นเป็นปีแรกที่ท่านป้าต้องมาทำกิจกรรมที่วัดตามลำพังโดยไร้เงาคุณผึ้ง
ป้ามารู้ทีหลังว่าคุณผึ้งโกหก เพราะคนรับใช้ป้ามาบอกว่าท่านป้าว่า คุณผึ้งไม่ได้เข้าโรงพยาบาล เขาแข็งแรงและสบายดี เหตุการณ์นี้ทำให้ป้าผิดหวัง และไม่พอใจเป็นอย่างมาก โดยที่ ป้าคิดว่าคุณผึ้งไม่รักษาสัจจะที่สัญญาว่าจะไม่โกหกกัน
และ ป้าก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มาเหยียบสถานที่แห่งนี้กับคุณผึ้งอีกเลยอีก เลย และป้าท่านก็ทำได้จริงๆ เพราะหลังจากนั้นไม่กี่เดือนถัดคุณผึ้งก็จากไป ทั้งคู่ไม่มีโอกาสนั้นอีกจริงๆ
เรื่องนี้มันทำให้ป้าโศรกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากที่ๆ คุณผึ้งได้จากไป ป้าเลือกที่จะจำแต่ภาพความทรงจำที่ดีของคุณผึ้ง ป้าไม่คิดที่จะหันหลังกลับมาที่วัดแห่งนี่อีกต่อไป
แต่ไม่กี่ปีมานี่ เราก็จะเห็นว่าป้าได้กลับมาทำกิจกรรมในวันฆาบูชาที่วัดโพธิ์พร้อมกับใบ หน้าที่เปลี่ยมไปด้วยความสุข
ไม่นานนี้ คนใกล้ชิดคุณผึ้งได้นำเอาไดอะรี่ที่เขียนบันทึกเรื่องราวต่างๆ ท่านป้าได้อ่าน ความทรงจำเมื่อหลายสิบปีก่อนหวนกลับมาอีกครั้ง ท่านมันจนมาสดุดกับย่อหน้าที่ว่า
วันขึ้น 15 ค่ำเดือน 3 ปี 2528
วันนี้ นอกจากจะเป็นวันมาฆบูชา มันยังเป็นวันที่ผมจะได้มีโอกาสรับใช้ใกล้ชิดท่าน แต่วันนี้ภยันตรายมีรอบตัวท่าน ผมไม่สามารถแม้เพียงที่จะปกป้องดูแลท่านได้ให้เหมือนทุกๆ ปี ถ้าผมทำเช่นนั้น ท่านเองจะเป็นฝ่ายที่เดือดร้อน สูญสิ้นเสียทุกๆ อย่าง ซึ่งผมไม่สามารถทนเห็นมันได้จริงๆ
จริงๆ วันนั้นผมเองก็ไปที่วิหารพระพุทธไสยาส ท่านไม่ได้ไปเพียงลำพัง ผมก็ไปและได้เห็นท่านในทุกอย่างในวันนั้น เพียงแต่ผมไม่สามารถเข้าใกล้ท่านได้จริงๆ ผมเห็นท่านมีความสุขแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
แต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ปีหน้าหลังจากที่ผมเรียนจบผมจะกลับอยู่เป็นเพื่อนท่านในวันดังกล่าว และจะไม่หนีท่านไปไหนอีก ผมสัญญาว่า เราจะมานั่งสมาธิ และบำเพ็ญบุญกุศลร่วมกัน ผมสัญญา
ป้าท่านอ่านบันทึกดังกล่าวไม่ทันจบ ป้าก็รู้ทันทีในความทรงจำว่า
เธอทำทุกอย่างได้เพื่อฉัน ยอมเสี่ยงชีวิตมานับครั้งไม่ถ้วน เมื่อไรที่ฉันคิดถึงเธอก็จะมาปรากฎกายอยู่ตรงหน้า สิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจมากที่สุด ก็คือ เธองสัญญาว่าหลังเรียนจบปีหน้า เธอสัญญาว่าจะมานั่งปฏิบัติธรรมด้วยกัน แคนี้เธอก็ทำให้ฉันไม่ได้ แค่เพียงเท่านี่นี่จริงๆ
" ที่เธอผิดสัญญา "
ของที่มันหายไปบางทีมันก็ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่ฉันยังหามันไม่เจอ ฉะนั้นทุกๆ ปีในวันมาฆบูชา ฉันจะมาที่นี่ ที่วัดแห่งนี้ ฉันจะมาหาความทรงจำของฉันที่มันหายไป ....................
" ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอมันไม่เคยสูญหายไปไหน มันยังคงอยู่เหมือนเดิม ฉันต่างหากที่หลงลืมมันไปในบางเวลา "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น